عاشق شده ام؛با او ازدواج کنم؟؟؟؟؟؟

اگر اینطور فکر کنیم دیگر تا توجهات خاص یک نفر را نسبت به خودمان دیدیم دو سال آزگار توی فکرش غرق نمی شویم که "واااای، دوستم دارد! به زودی ازدواج می کنم!" بعد هم خودکشی نمی کنیم که "مطمئنم دوستم دارد، پس چرا به من جواب رد داد / از من خواستگاری نکرد؟؟"

اگر این را بدانیم، دیگر به خاطر اینکه عاشق شده ایم، یک ازدواج خوب را فدای یک رابطه زودگذر ابلهانه نمی کنیم. شما ممکن است برحسب نوع و تعداد روابط اجتماعی تان، بعد از ازدواج از یک تا صدها نفر دیگر به جز همسرتان خوشتان بیاید، اما این یک موضوع طبیعی است و نیازی نیست هر صد تای آنها را بگیرید!!

و با قبول این موضوع، دیگر حاضر نمی شویم تن به ازدواجی دور از عقل بدهیم، با کسی که هیچ تناسبی با ما ندارد و فقط همدیگر را عذاب می دهیم، فقط به خاطر اینکه "دوستش دارم..."



روزی ده بار بلند با خودتان بگویید: "خیلی دوستش دارم، اما قرار نیست با او ازدواج کنم (چون خوشبخت نمی شویم). امیدوارم خوشبخت زندگی کند."

البته خیلی خوب است اگر کسی که شرایط ازدواج را دارد و تناسب کافی هم موجود است، با کسی که دلش را برده ازدواج کند، اما لزوما مجبور نیست این کار را بکند.

"عشق تنها کافی نیست"